Als Karen en ik samen zitten en besluiten weer een nieuwsbrief te versturen, gebeurt er van alles met me. Ik besluit om hier eens ‘voor te gaan zitten’. Om eens in mezelf waar te nemen wat er in mij gebeurt. Ik hoor stemmen die gelijk zeggen: ‘Ik kan niet schrijven, waarover moet ik schrijven, ze lezen het toch niet, over dit onderwerp is al zoveel geschreven, hoezo ik ook nog’? In het slechtste geval blokkeren deze innerlijke stemmen me van het schrijven.  Er is me vaak genoeg verteld, vooral door leidinggevenden, dat ik niet schrijven kan.  Ik heb een kant die het is gaan geloven. Daarnaast komen ook mijn perfectionist, innerlijke criticus en bestdoener voorbij. Uiteindelijk zijn het allemaal redenen om niet te schrijven. Hiermee kan ik het ook uitstellen en niet doen. Ik hoef dan niet eens een poging te wagen. Dit keer besluit ik dit alles waar te nemen en niet te kiezen voor al die stemmen en een stukje te schrijven over zelfliefde.

Afgelopen week had ik een aantal cliënten in mijn praktijk die kennismaakte met hun eigen innerlijke kind. Een kind wat op zoek is naar ouderliefde. Liefde die ze in het verleden hadden willen ontvangen maar door allerlei omstandigheden niet gekregen hebben. Bij het verder uitvragen naar dit kindsdeel komt er meer inzicht wie dit deel is, wat zij/hij denkt en voelt, hoe het er uit ziet. Als ik later in de sessie vraag of dit deel er mag zijn is de reactie: ‘nee liever niet, ’ik wil ervan af’ of ‘ik heb er al zo lang last van, ik ben er wel klaar mee. Ik ga ´t loslaten, het dient me niet meer’. Bij het aangeven dat dit deel zich niet voor niks aandient komen vaak de tranen. Als loslaten zo makkelijk zou zijn dan hadden we dat al lang gedaan, dus de weg is om dit deel te gaan zien, te gaan herkennen in het dagelijks leven. Te gaan verkennen in welke situaties dit gedrag van niet gezien zijn, niet gewaardeerd voelen, niet geliefd voelen, wordt getriggerd. Dit vraagt tijd en ruimte en zelfreflectie. Zelfliefde in deze context is dan ook hiernaar kijken zonder oordeel, er niks van vinden, alleen waar te nemen. En ja, wat is dat moeilijk, ingewikkeld soms. We zitten vol met (sleetse) patronen. Ik spreek uit eigen ervaring. In de afgelopen jaren ben ik heel wat delen van mezelf tegengekomen. Zoals de klikker, of dat deel wat zich zelf in een goed daglicht wil zetten bij de ander, of een ander ingesleten patroon is dat ik me snel afgewezen kan voelen en denken dat ik dan iets weer niet goed doe… oef dat is een hardnekkig patroon. Wat er nu veranderd is, is dat het zich minder voordoet, ik het patroon sneller door heb, ik er heel veel tranen om gehuild heb, beter voel hoe ik zorg kan dragen voor dat deel in mezelf, de liefste vader en moeder ben voor dat deel en dat over het algemeen niet meer haal bij bijvoorbeeld mijn partner of onze kinderen. Mijn zelfliefde is vergroot.

Nog een voorbeeld uit de praktijk. Vanochtend zat ik bij een ministerie waar ik een management team begeleid. De bewuste manager vertelde me dat hij soms afhaakt tijdens vergaderingen, hij gaat dan bijvoorbeeld mails beantwoorden. Dat afhaken ontstaat omdat de vergadering chaotisch verloopt, geen structuur en mensen praten door elkaar heen. Soms zegt hij er wat van, niet altijd met resultaat, meestal laat hij het gebeuren en gaat andere werkzaamheden doen in die tijd. Hij wordt daar niet op aangesproken door zijn collega’s. Op het moment dat hij me dit vertelt zegt hij er meteen achterna: ‘wat slecht hè dat ik dit zo doe’. Hij oordeelt eigenlijk meteen over zijn gedrag. Even later in het gesprek gebeurt het weer, ook weer met, jeetje wat slecht zeg. Als ik de vraag stel: ‘wat zou de liefde doen? komt er een andere reactie. Hij geeft aan er dan wat van te zeggen. Ook om zichzelf serieus te nemen in wat er in hem gebeurt. Hij houdt nog niet van dat deel wat zijn mails gaat checken. Met zelfliefde houd je van het gedrag, je vindt er niet zoveel van en je bent je bewust van je gedrag en keuzes, je neemt er verantwoordelijkheid voor en kiest (vaker) voor iets anders.

Ik geloof ook dat je elkaar nodig hebt om zelfliefde te vergroten. Om meer bewustzijn te krijgen. Om steun te krijgen om juist wel iets te doen. Om dit stuk te schrijven, voorbij mijn angst en al die innerlijke stemmen. Dan wordt het wellicht steeds leuker voor me om iets te typen . We zeggen wel vaker: ‘wat als het allemaal mag’. Kortom, waar het in de essentie om gaat, mijn waarheid, is dat als je je meer bewust wordt van jezelf en van al je delen dat daarmee zelfliefde groter wordt, je bent namelijk meer dan je delen en je gedrag.

Hoe ´weet´ je of je zelfliefde hebt?
– Je hebt oog voor jouw behoefte en je geeft daar gehoor aan;
– Je ziet en hoort jezelf staan;
– Je lichaam geeft aan wat je nodig hebt en je geeft daar gehoor aan;
– Je voedt je geest;
– Je laat je inspireren;
– Je omarmt jezelf in wie je bent;
– Je hebt eigenwaarde, je voelt dat je genoeg bent.

Over dit onderwerp is nog zoveel meer te schrijven en te lezen. Er zijn boeken vol over te vinden. Wellicht helpt dit stukje je een beetje op weg. Wil je me laten weten hoe jij jouw zelfliefde ervaart?