Gisteren werd ik intens diep geraakt door een ontroerende blog. Ineens stroomden de tranen over mijn wangen en ze waren niet meer te stoppen. Ik heb me er dus maar aan overgegeven. Ook fijn om zo diep geraakt te worden, dat je ook niks anders meer kan dan je er volledig aan over te geven en 1 te zijn met het gevoel.
Vroeger huilde ik snel bij zielige films, boeken, zelf bij de speech van Dirk Kuyt toen hij zijn Gouden schoen kreeg. Waar ik precies om huilde, geen idee. Ik zal in ieder geval vol met ongehuilde tranen.
In de afgelopen 10 jaar heb ik geleerd dat het (naast het huilen van tranen) fijn is om helderheid te krijgen op waarin je geraakt wordt. Zonder die helderheid, lucht het wellicht even op om je emotie te uiten, maar er vindt geen werkelijke transformatie plaats. Het proces blijft zich dan herhalen. Ook de Boeddha zegt: inzicht in oorzaak en gevolg bevrijdt (al is voor mij alleen het mentale inzicht onvoldoende voor werkelijke bevrijding).
Waar werd ik dus in geraakt? Ik las de blog terug en mijn oog viel op de zin: “Alles in mij wil voor mijn kleine meisje zorgen”. Opnieuw tranen. Ja, dat is ook wat ik wil: voor mijn kleine meisje zorgen. Voor mijn eigen kleine meisje en dat had ik de afgelopen dagen niet echt gedaan. Even met haar op de bank zitten, voelen wat er leeft en met haar praten. Dit klinkt misschien heel vaag voor je, maar dit is zo helpend in het beoefenen van compassie en mildheid. We hebben allemaal een klein meisje / jongetje in ons: ons innerlijke kind. Ook al ben je volwassen, er is altijd een deel in ons dat nog kind is en waar je herinneringen en gevoelens uit je jeugd zijn opgeslagen. Ook de ervaringen die voor ons als kind te pijnlijk waren om te doorvoelen, waar we bepaald gedrag overheen geplakt hebben (bv. pleasen, presteren, hard werken) en naar ons onderbewuste hebben verbannen. Veel dingen waar we vandaag de dag last van hebben, vinden hun oorsprong in onze kindertijd. Een gebeurtenis in het nu, triggert vaak een oude pijn en zolang we daar geen zicht op hebben, kunnen we deze ook niet helen.
Als je geen contact hebt met jouw innerlijke kind, dan laat je je in het nu vaak onbewust leiden door dat deel (95% van ons gedrag is onbewust). Het kleine kind in jou neemt het over en dat uit zich op verschillende manieren: schuldgevoel, in het hoofd rationaliseren, overdreven reageren op situaties, dingen persoonlijk opvatten, oordelen, woedeuitbarstingen, anderen de schuld geven, drama en verhalen creëren, uit contact gaan, nog harder werken, in verdriet blijven hangen, etc. Het is op die momenten belangrijk jezelf toe te staan om weer even helemaal kind te zijn bij jezelf en die gevoelens te uitten die je ooit niet kon uiten. De volwassen vrouw/man in jou kan hiervoor kiezen, zodat je in het dagelijks leven niet onbewust het kindje wordt (ermee identificeert), maar ervoor zorgt. Dat is voor mij echt verantwoordelijkheid nemen voor je gevoelens en emoties. Daarvoor moet je echter ook in contact staan met de volwassen vrouw / man in jezelf en ook daar zijn we vaak het contact mee kwijtgeraakt.
Dat is de weg is voor mij de allerliefste vader en moeder voor onszelf zijn. Dat we onszelf leren dragen. Alles wat we graag van een ander horen, hebben we tegen onszelf zeggen: je bent echt goed bezig, wat ben je toch leuk, ik vind je grappig, je mag “fouten” maken. Kom maar met je verdriet, je angst, je pijn, je bent er zo welkom mee. Het is voor mij de meest rechtstreeks manier naar zelfliefde, compassie en mildheid. Wat wil jij graag van een ander horen en ga je vandaag tegen jezelf zeggen?
Karen