Ingvild – 10 jaar

Tijdens de voorbereiding voor de nieuwsbrief bespraken we dat het een leuk idee is om iets over ons zelf te vertellen. Waar wij staan in ons proces en wat er speelt in ons leven? Hoe is het eigenlijk met ons? Deze keer de eer aan mij.

Het voelt kwetsbaar om dit op te schrijven en toch ga ik het doen. Ik kies er bewust voor om steeds een stap vooruit te zetten in plaats van achteruit. Ik voel me geraakt, open, met ‘n open en zacht hart. Afgelopen week kwam ik bij het opruimen mijn eindevaluatie tegen van de opleiding Psychosynthese, uit december 2008. Ik was toen 33. Mijn eerste reactie was: ‘oh nou er is eigenlijk niks veranderd’. Ik herken mezelf er zeker in, in alle facetten. Ik realiseer me ook dat er ook wel echt iets veranderd is. Ik voel veel meer liefde naar mezelf, met alles wat er is.

Vanochtend bracht ik mijn dochter naar school. Sinds ruim een jaar zit ze op een antroposofische school. Ze gaf die ochtend al een aantal keren aan dat ze zich niet lekker voelt. Ze had geen koorts, gecheckt, geen hoest etc. Bij het afscheid bleef ze me knuffelen, wilde me niet loslaten. Ze is na een tijdje wel de klas in gegaan, onder lichte dwang van mij. De verandering van school is een heel proces voor me geweest en soms nog. Misschien daar later meer over. Wat ik me steeds wel realiseer is: wat spiegelt Feline me?

Op de weg terug naar huis komen mijn tranen. Ik laat ze de vrije loop. Ik voel onmacht en het vooral niet weten. Niet weten wat ik wel of niet moet doen of laten in relatie tot haar en haar schoolkeuze en gezondheid.
Dan ontvang ik een app van mijn moeder. De tekst uit 2008 van mijn opleiding, had ik naar mijn moeder gestuurd. Ze appte me dat ze er door ontroerd was. Het ontroerde haar, omdat ik me als kind en jonge vrouw zo eenzaam heb gevoeld en niet begrepen werd. Ze heeft zich daar veel zorgen over gemaakt, omdat ze wel voelde dat er iets was maar er niets aan kon doen. Alle emoties werden toch niet benoemd, zo schrijft ze. Ze schrijft ook dat ze delen in haar leven over zou willen doen met wat ze nu weet.

Wow, wat bijzonder. Ik herinner me mijzelf niet heel erg goed uit die tijd realiseer ik me; dat ik me ongelukkig en eenzaam voelde. Ik weet het ergens wel maar het is ook weggezakt. Feline spiegelt me dit stuk. Het vraagt weer een nieuwe (diepere!) laag voelen.

Nu ik dit schrijf voelt het helder, aanraakbaar en open. Dankbaar ook dat dit nu wel bespreekbaar is in mijn familie. Ook liefde voor Feline die nu ook even niet goed in haar vel zit. Het hoeft niet weg, niet opgelost te worden. Ik hoef er alleen maar te Zijn. Vanochtend lukte me dat niet, was geïrriteerd en bozig. Ze spiegelt mijn diepste zielenpijn van onder andere het niet goed doen. En daarnaast nog iets: ik kan haar niet behoeden voor haar eigen proces, soms gaan de dingen niet zo als we willen. Zo iets heet een uitdaging geloof ik :). Ik kan haar wel leren hoe daar mee om te gaan, elke dag opnieuw, met vallen en opstaan.