Ik ben deze zin nooit vergeten en kan zo voelen dat dit klopt voor mij. Kinderen zijn natuurlijk prachtige spiegels voor allerlei mooie gevoelens en delen in ons: onvoorwaardelijke liefde, verwondering, het spelende kind en nog veel meer. Echter ze zijn ook de spiegel voor onze rauwe randjes en onze heimelijke verlangens.
Je kan op een berg in Nepal gaan mediteren of in de spiegel kijken die je kinderen voor je zijn. We zeggen dit heel makkelijk: kinderen zijn spiegels. Maar er werkelijk inkijken en doorvoelen wat je kind in jou aanraakt, vraagt veel moed, eerlijkheid en kwetsbaarheid.
Gisteren was het 10 jaar geleden dat ik moeder werd van mijn zoon. Hij is voor mij een hele belangrijke spiegel geweest (en nog steeds) om weer in contact te komen met mijn eigen onderdrukte boosheid en machteloosheid. Want ohh, want wat kan mijn mooie zoon goed boos zijn. Woest!!! Regelmatig heb ik daar opmerkingen over gekregen: “Jouw zoon is vaak boos, wat is er met hem?” Dan dacht ik dat ik wat moest met zijn boosheid. Tot het me ooit tijdens een retraite heel helder werd dat ik helemaal niets hoef met zijn woede. Ik hoef alleen maar wat met mijn eigen boosheid en woede. Alleen maar te voelen wat zijn gedrag in mij aanraakt.
Op boosheid, woede en haat huist veel taboe. Daardoor zijn we geneigd het te verzachten, af te vlakken of van een afstandje waar te nemen. Alleen komen we er dan niet echt mee in contact en dat is juist nodig om in onze kracht te komen. In boosheid en woede zit namelijk onwijs veel kracht: pure levenskracht. Het zet je letterlijk in vuur en vlam met betrekking tot je eigen verlangens. Mijn in ieder geval wel. We hebben echter allemaal geleerd deze te onderdrukken. “Het is niet zen, je hebt jezelf niet onder controle, kijk er liefdevol naar, etc.” In sommige spirituele stromingen noemen ze boosheid zelfs een slechte emotie met een lage trilling. Voor mij zijn er geen goede of slechte emoties. Het zijn allemaal oordelen op boosheid en daarom ervaren we vaak de afgevlakte vormen van boosheid: irritatie, minachting, chagrijnigheid, onverschilligheid, sarcasme en depressie.
Ik pleit er zeker niet voor om je boosheid zomaar op alles en iedereen uit te leven en anderen te beschadigen. Dat gebeurt al genoeg in onze maatschappij. Het is jouw boosheid, waar jij verantwoordelijkheid voor hebt te nemen. Alleen al erkennen dat je boos bent en je er echt bewust van worden is een belangrijke eerste stap! Het is een basisemotie die gevoeld wil worden.
Slik jij je boosheid vaak in? Kies je voor de lieve vrede of voor zogenaamde liefde? Onderdruk jij weleens wat je werkelijk voelt?