Zingeving

Zingeving, wat heb ik (Karen) zelf veel geworsteld met dit thema. De Intermediair had ooit een nummer genaamd “Fuck de Passie” Ik was heel blij met dat nummer, want ik had geen passie. Ik deed maar wat en had totaal niet het idee dat ik met mijn werk bijdroeg aan iets groters. Wel voelde ik een diep verlangen om mijn passie te ontdekken.
Dit kon het leven toch niet zijn? Wat geeft mijn leven nu werkelijk zin? Deze vragen bleven me bezighouden.

In de jaren daarna ontdekte ik wel mijn passie. Ik weet nog precies waar ik was. Op vakantie in Italië en ik verslond boeken over balans in je leven, gezondheid en vitaliteit. Ik kreeg er geen genoeg van en zo werkt het met passie: het is iets waar je onverminderd nieuwsgierig naar bent.
Ik deed allerlei opleidingen, maakte hiervan mijn werk en ik was als een kind zo blij met alles wat ik leerde over mezelf in deze periode en wat ik door mocht geven in mijn werk. Tot de vragen na enkele jaren terugkeerden. Is dit het nou? Waar word ik nu echt blij van? Dit zijn hele essentiële vragen.

Wij komen in ons werk steeds meer mensen tegen die worstelen met dit vraagstuk. Sommigen hebben al meerdere loopbaantrajecten gedaan en nog steeds zijn ze niet blij met wat ze doen in hun leven. Waar gaat dit nou mis en waarom hebben loopbaantrajecten niet altijd zin als je gebrek aan zingeving in je werk ervaart?

In onze huidige maatschappij leven we met de overtuiging dat de mens niet zomaar op aarde is, maar ertoe moet doen. Zijn of haar individuele leven moet zin hebben. Die zin of betekenis, hebben we in onze maatschappij echter voor een heel groot deel geprojecteerd op ons werk. Zingeving hebben we verbonden aan succesvol of productief zijn en impact hebben. we hebben het verbonden aan zoveel mogelijk geluk genereren en we moeten daar iets voor doen. Een loopbaantraject is vaak iets dat je moet “doen”. Lijstjes invullen, kwaliteiten op een rij zetten, feedback vragen, moodboards maken van jouw ideale banen, etc, etc. Ik zeg niet dat hier iets mis mee is. We gaan alleen voorbij aan iets heel wezenlijks willen we meer zingeving ervaren: ‘we are human beings, not human doings‘.

We hebben als mens twee soorten energie in ons:
1. De energie van ZIJN: hier zit onze inspiratie, de verbinding met onze diepste zielsverlangens. Deze energie is naar binnen gericht.
2. De energie van DOEN: hier zit de manifestatie. Deze energie is naar buiten gericht.

Creatie gaat altijd van binnen naar buiten. Je kunt niet beginnen met creëren en hopen dat de inspiratie en de zingeving later wel komen. Dit is wel de manier van aanpakken in onze samenleving. Yin (ZIJN) en Yang (DOEN) zijn volledig uit balans in onze maatschappij en ook in ons. We hebben flink wat achterstallig onderhoud op dat vlak.

Stap 1 is dus tijd blokken in jouw agenda om te zijn. Gewoon te zijn met wat er is en wat zich aandient en niks te hoeven. Voelen waar je zin in hebt en jezelf toestaan dat te doen. Erop vertrouwen dat de antwoorden wel zullen komen. Het klinkt makkelijk. Voor mij was het een hele klus. Soms nog steeds. Ik kom uit een ondernemersgezin en heb een diepe conditionering op hard werken. Ik heb ooit de Hogere Hotelschool gedaan en die mensen staan vooral bekend om hun enorme arbeidsethos, dus kun je nagaan: het was hard werken om hiervan af te kicken.

Beetje bij beetje kon ik steeds meer “zijn” en door meerdere Ayahuasca reizen, kwam ik bij een diep verlangen om een tijdje thuisblijfmoeder te zijn en niet te werken. Uit de ratrace te stappen. Kiezen voor rust en tijd met mijn gezin. Naast dat dit voor mij en mijn gezin ongelooflijk fijn was, was het ook pittig. Ik zeg weleens gekscherend: ‘ik heb dat jaar nog nooit zo veel gelachen en nog nooit zoveel gehuild’. De kinderen waren overdag op school, ik had geen afleiding van werk en dus alle tijd om te voelen waar ik zin in had en dat te gaan doen. Alleen had ik periodes ook helemaal nergens zin in. Geen vuur, geen passie. Wel drongen zich vragen op als:

– Wie ben ik als ik niet werk?
– Wie ben ik als ik niks presteer?
– Wie ben ik als ik geen waardering van buitenaf krijg?

Als dat allemaal wegvalt wie ben ik dan?

Ik kwam oude kindstukken tegen (zie artikel verderop over innerlijk kind) en kon zien hoezeer ik ben gaan presteren, hard gaan werken en me daarmee afhankelijk maakte van waardering buitenaf. Ik mocht het me allemaal zelf gaan geven. Mijn eigen kleine meisje vasthouden met haar diepe, verlossende tranen.

In die periode kwam ik voor een Kambo sessie bij een sjamaan en hij vroeg wat ik zoal deed in het dagelijkse leven. Ik doe eigenlijk niks zei ik. Hij moest lachen en zei dat ik toch vast wel iets deed. “Ja, maar niets wat maatschappelijk echt bijdraagt.”
Hij moest nog harder lachen en zijn woorden ben ik nooit vergeten. Ze hebben me veel steun gegeven in die periode. Hij zei: “Je doet het belangrijkste werk dat we hier op aarde kunnen doen: ons eigen innerlijke werk”.

Ook nu helpt die zin me nog regelmatig. Als we gebrek aan zingeving ervaren, is dat omdat we simpelweg te weinig tijd maken om naar binnen te keren en ons eigen innerlijke werk te doen. We zijn de verbinding met ons zelf kwijtgeraakt.

We kunnen met ons hoofd wel van alles bedenken, maar misschien heeft onze ziel hele andere plannen hier op aarde. Daar komen we alleen maar achter door uit ons hoofd af te dalen in ons lijf, in het zijn en te voelen wat we daar allemaal tegenkomen. De kans is groot dat je niet gelijk inspiratie en diepe zielsverlangens tegenkomt, eerder ongemak: belemmeringen om werkelijk je hart te volgen, angsten en oude overtuigingen over wie je denkt te zijn met bijbehorende oude emoties. Ook dat is achterstallig onderhoud.
Wat het vraagt is hier mee te zijn, dit proces te accepteren en er niks van te vinden. Dit IS in verbinding zijn met jezelf, want dit is wat er leeft in jou en wat gevoeld wil worden.
Dit is absoluut geen makkelijk proces. We hoeven het gelukkig niet alleen te doen. In die tijd en nog heb ik fijne mensen, coaches en wijzen om me heen die me hierin spiegel(d)en en steun(d)en.

De volgende drie oefeningen kunnen helpen:
1. Beoefen dankbaarheid: schrijf elke dag 5 dingen op waar je dankbaar voor bent.
2. Kies voor acceptatie van wat er nu is: een gevecht met de realiteit win je nooit.
3. Stem af op vertrouwen: probeer controle los te laten. Het is goed zoals het is.

Ik moet ineens denken aan dit prachtige verhaal over de Gouden Boeddha, waar ik graag mee afsluit.

Heel lang geleden toen Thailand nog Siam heette, hadden monniken een groot boeddhabeeld met een laag klei bedekt om het te beschermen tegen de hebberigheid van Birmaanse invallers die het land binnenvielen. De monniken werden allemaal vermoord en namen zo hun geheim mee in het graf.
In 1957 moest een klooster in Thailand verhuizen. Een groep monniken kreeg de taak om een reusachtige boeddha die gemaakt was van klei te verplaatsen. Terwijl ze daarmee bezig waren, zag één van de monniken opeens een scheur in het boeddhabeeld.
De monniken waren bang dat ze het boeddhabeeld zouden beschadigen en besloten daarom een dag te wachten voordat ze verder zouden gaan met hun taak. Toen de nacht viel, liep één van de monniken naar het reusachtige beeld om te kijken of alles nog goed was. Hij scheen met zijn lantaren over de gehele boeddha. En op het moment dat het licht op de scheur viel, zag hij iets weerspiegelen. De monnik werd nieuwsgierig. Hij pakte een hamer en beitel en begon heel voorzichtig stukjes klei van het boeddhabeeld af te slaan. Naarmate hij meer klei wegsloeg, werd de boeddha steeds helderder. Nadat de monnik urenlang heel rustig en voorzichtig had gewerkt, keek hij in verbazing op en zag hij een prachtige puur gouden boeddha voor hem staan.

Transformatieprocessen zijn nooit makkelijk en veel clichés zijn hierin waar, zonder wrijving geen glans. Echter in onze essentie zijn we allemaal unieke, creatieve, spontane, talentvolle wezens en ieder mens heeft iets waardevols te geven aan de wereld.

 

PS: Deze foto is jarenlang mijn screensaver geweest. Het was het moment dat ik besloot mijn hart te volgen. ♡