“We triggeren zo op elkaar en komen dan niet meer in gesprek met elkaar. We zitten dan allebei zo vast in onze eigen overlevingspatroon en het lukt ons niet eruit te stappen. Wil je met ons meekijken?”
Dit was haar vraag tijdens een intake vanmorgen. Ik krijg de laatste tijd regelmatig dit soort aanvragen van stellen, wat ik overigens heel leuk vind. Het is heel fijn werken als beide partijen de bereidheid hebben samen te kijken naar die dynamiek en hun eigen aandeel daarin, omdat de triggers en patronen vaak al heel snel zichtbaar worden.
De partnerrelatie is bij uitstek de relatie waarin we ontzettend veel op elkaar projecteren en van elkaar verwachten. Veelal hele onbewuste verwachtingen vanuit een gemis aan liefde. Niemand komt volledig vervuld uit zijn kindertijd. Er zijn altijd vlakken waarop we als kind niet genoeg gezien, gehoord, gewaardeerd, aangeraakt of erkend werden in wie we werkelijk zijn of wat we nodig hadden op die momenten.
Je vroegkinderlijke relatie met je ouders is de eerste relatie in je leven en de patronen daarin, neem je mee je volwassen relatie in. Velen zijn zich dit niet bewust. Dat wat we niet voldoende van onze ouders hebben gehad, hopen we te krijgen van onze partner en gaan we daar halen: veiligheid, aandacht, erkenning, waardering, liefde, etc, etc. Hele basale behoeftes van een kind. In het begin van de relatie werkt dat. Later ontstaan vaak scheurtjes. Logisch ook, want het is de bedoeling van het leven dat je van jezelf leert houden en je kan een kinderlijke honger naar liefde niet oplossen, zonder het bewustzijn dat dat is wat je aan het doen bent. Dat kan alleen als je weer contact maakt met het kind in jou en al diens gevoelens. Daar waar je ooit te kort gekomen bent.
Als je geen zicht hebt op hebt op deze kinderlijke behoeftes het kindgedrag dat eraan vast zit, des te vervelender dat is voor een relatie. Je blijft projecteren en komt niet uit die viceuze cirkel. Twee kleine kindjes bij elkaar. Dat kan zich uiten in extreme afhankelijkheid en aanpassen aan de ander of juist de andere kant; extreme onafhankelijkheid met alle emoties die daarbij horen.
Waar relatietherapie voor mij dan ook over gaat, is hier zicht op krijgen; op deze dynamiek en in elkaar bijzijn de diepte in: je eigen triggers aankijken en de onderliggende emoties mogen voelen, in plaats van de ander daarvoor verantwoordelijk maken. Zo ben jij er voor het kind in jou en van daaruit kun je weer verbinden met de ander.
Dat wil voor mij niet zeggen overigens dat je alleen maar als 2 volwassen met elkaar moet verbinden. Niemand kan het alleen en we hebben elkaar juist ook nodig hierin. Het bewustzijn op deze dynamiek, jouw triggers daarin is de eerste stap om hieruit te kunnen stappen. Het is dan juist heel fijn om zo’n traject samen te doen. Het kan juist heel helend zijn om weer even kind te zijn bij elkaar, maar dan wel met bewustzijn erop. Alleen dan kan het transformeren.
——————-
Dit blijft een prachtig plaatje als het over relaties gaat en wat we daarin vaak doen. Met een prachtige omschrijving van Bo Baden:
‘LOVE’ is een bekend kunstwerk van de Oekraïnse kunstenaar Alexander Milov dat hij presenteerde op het Burning Man festival van 2015 in Nevada, USA. Twee mokkende en gekwetste ego’s die zich vanuit onmacht van elkaar afkeren en de innerlijke kinderen van beiden die maar één ding willen: uitreiken en terugkeren naar verbinding, heelheid en vriendschap.
Recente reacties